Może dziwić, a i nie do końca jest dla mnie zrozumiałym, jak kobiety potrafią łączyć prawicową praxis z wrażliwością proweniencji lewackiej. Egzemplifikacją tegoż stały się zarzuty pań z dyskusji o relatywizmie etycznym. Z kilkunastu omówień postaw koryfeuszy myśli i wrażliwości tknąłem Leszka Kołakowskiego i Juliana Tuwima słowy: Kołakowski - immoralizm nie uzyskał i nie uzyska mej aprobaty, szczególnie ten, socjalistycznej proweniencji, którego skutkami zostałem dotknięty. Walory intelektualne czy też estetyczne nie równoważą niegodziwości postępowania, i nie tworzą wysokiego„C”, nie interesuje mnie późniejsza ekspiacja,Tuwim - pisałem już kiedyś o moim zachwycie ( w młodości ) jego poezją, jak też za jakie walory ją cenię. Pisałem też. iż nie interesują mnie zakamarki duszy, rozdarcia egzystencjalne i moralne takowych postaci. Po czynach ich poznacie.

Iloraz egzaltowanego oburzenia - „ każdy z nas ma swoje cienie, sprawy czy sprawki, których się wstydzi w głębi duszy. Ale każdy z nas też ma swoją wartość! (...) ” wymaga kilku słów komentarza.

Fragment wiersza Celana Todesfuge ( Fuga śmierci) jednego z istotniejszych wierszy w powojennej poezji powstałego na kanwie tekstu opisującego Żydów zmuszonych do grania muzyki tanecznej przy kopaniu dołów śmierci w obozach zagłady.

(.....) Pisze gdy zmierzcha do Niemiec złoto twoich włosów Małgorzato/Popiół twoich włosów Sulamit kopiemy w powietrzu grób tam się/nie leży ciasno

W przekładzie ( kongenialnym) Stanisława Jerzego Leca; Małgorzata ( Faust Goethego), Sulamit ( Pieśń nad pieśniami).

Myślę o mężu Małgorzaty z niebieskimi oczyma, co robi po : „ (...) gwizdem przyzywa swe psy/ Gwizdem wywleka swych Żydów każe im kopać grób w ziemi/ Nam rozkazuje teraz zagrajcie do tańca.”

Pisze list miłosny, każe pocałować dzieci, bo dzieci bardzo kocha. Z rozczuleniem przypomina sobie wieczory wspólnego grania Schumanna, Bacha, Lortzinga, czytania wzruszającej poezji Schillera, Heinego, może nawet Holderlina. Stan wywołany muzyką sprawia, iż patrząc na dzieci płacze. Kiedyś jak był młodszy, a dzieci mniejsze pisał wiersze – pełne czułości, apoteozy życia. Żona była zachwycona.

Myślę o mężu Małgorzaty z niebieskimi oczyma, siedzącym przed ławą Trybunału Norymberskiego, myślę też o okrutnych nietolerancyjnych ludziach skazujących go na śmierć. Na śmierć, bez wysłuchania jego pięknych wierszy, muzyki, którą tworzył pod bacznym okiem starego, kochanego profesora Zinnemanna. Na śmierć, bez wsłuchania się w jego los okrutny, oddalenie od kochanych dzieci i niebieskookiej Małgorzaty

Z Celanem mam kłopot – fascynacja połączona z abominacją. Po jego „ Psalm i inne wiersze”, „Czas serca, Listy” z Ingeborg Bachmann i tejże „Malina”, na końcu wreszcie John Felstiner „ Paul Celan. Poeta, ocalony, Żyd”

Miłością 16 – letniego pasterza ( choć z bogów ) do pięknej nereidy zajmować się nie będę. Jednak na jeden moment w tym micie zwracam uwagę. Odyseusz wypala śpiącemu Polifemowi jedyne oko, ten w bólu wykrzykuje ( wcześniej Odyseusz przedstawia się jako NIKT ) „ Nikt mnie nie oślepił”.

NIKT w literaturze częste i istotne znajduje szczególnie tragiczny wyraz w Psalmie Paula Celana ( podaję w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka).

Nikt nas na nowo z ziemi i z gliny nie lepi,
nikt już naszego prochu nie zaklina.
Nikt.

Bądź pochwalony. Nikt.
Tobie gwoli pragniemy
rozkwitać.
Tobie
wbrew.

Niczym
byliśmy, jesteśmy, będziemy
nadal rozkwitając:
róża z niczego, róża
niczyja.

Ze
słupkiem jak duch jasnym,
z pręcikiem pustynnym jak niebo,
z koroną czerwoną
od słowa szkarłatnego, któreśmy śpiewali
ponad, o, ponad
cierniem.

NIKT. Kimże On? Powiedział Bóg Mojżeszowi, na pytanie - cóż odpowiem synom Izraela pytających się jakie jest Jego imię,? Ehieh aszer Ehieh / jestem który jestem – JHWH.

W języku biblii „Jestem” ma formę czasu przyszłego, w rzeczy samej , Ehjeh znaczy będę, jestem i będę, zatem istniejącym stanem wieczności. Imię skupia, ogranicza, pozwala na dotarcie konkretyzuje. Nie można wymawiać imienia mego, moje imię NIKT. Taka zakładka do wiersza. Nota bene - ortodoksyjni Żydzi do dziś nie wymawiają imienia Pana / Celan przywołuje ortodoksję/, zastępuje je Adonaj czyli Pan właśnie.

A radosne dzieci do dziś czytają „ Kotka”

	byczeq
	26 września 2020 13:57