Istotnym obszarem rozważań Szanownych Nawigatorów jest czytelnictwo i polityka wydawnicza, zaślepieniem byłoby niezauważenie ich uniwersalistycznego przesłania.

Nie roszcząc sobie pretensji do jakiejkolwiek polemiki, wobec ogromu przemyśleń Gospodarza i Komentatorów i malej mojej wiedzy, zaryzykuję skreślenie kilku zdań.

„Człowiekowi godzi się starać tylko o taką wiedzę, która jest na miarę jego zdolności.”

Gdyby poważnie potraktować tę maksymę Arystotelesa, można by dojść do niezbyt optymistycznej konkluzji o stanie zdolności narodu tubylczego. A to za sprawą opublikowanego przez Bibliotekę Narodową raportu o stanie czytelnictwa w Polsce w 2016 roku ( Jedynie ten raport przeczytałem w całości, późniejsze jako nie wnoszące istotnych zmian, jedynie przejrzałem). Z obszernego liczącego 123 strony opracowania przedstawmy jedynie kilka wskaźników. Aż 18% populacji nigdy nie przeczytało jakiejkolwiek książki , po ukończeniu szkół i studiów 37% ( współczesna inteligencja) nie sięga po lekturę. Również 37% przeczytało książek w przedziale 1 – 7, ale już ponad 7 jedynie 10%. Teksty dłuższe niż 3 strony przeczytało jedynie 46% rodaków, żadnej książki nie kupiło aż 66%.  Powie ktoś – dzisiaj preferujemy alternatywne źródła dostępu do wiedzy, zatem: jedynie 59% przeczytało w roku prasę drukowaną, elektroniczną zaś 41 %. Wyodrębnienie z grup zawodowych tak zwanej inteligencji rzutuje również niezbyt optymistyczny obraz,
Przekornie zatem polecam tejże łódzkie wydawnictwo „Officyna” reklamujące się przedstawianiem książek odnoszących się do obszarów granicznych. Nie zawsze po drodze mi z wydawnictwem z kilku powodów, nieostatnim z nich jest apologetyka ( tzw hołd intelektualny) postaci z poza mojego kręgu aksjologicznego – Zygmunta Baumana. Wydawnictwo reklamuję z powodu edycji jednego z patronów filozofii XX wieku – jak określany bywa Fryderyk Nietzsche- „ Dzieł wszystkich”. Równolegle wydaje się najbardziej znaczące komentarze do dzieł Nietzchego Karla Jaspersa, Jaques’a Derridy / za którym nie przepadam, delikatnie rzecz określając/ i Gilesa Deluza / którego umiarkowanie polecam/ „ Nietzsche” i „ Nietzsche i filozofia”. Ciekawostka: wszystkie książki / poza jedną – ” Ostrogi”/ wydawane zostały w nakładzie 1000 egzemplarzy i nadal są dostępne.
Tak oto przedstawia się prawdziwy obraz polskiej, postkomunistycznej kultury i jej elit z aspiracjami intelektualnymi. Signum temporis jak by powiedziała moja babcia, która po Rewolucji Październikowej stwierdziła , że jeśli nadejdzie wschodni wiatr to zamrozi nam umysły na kilka pokoleń.
Jak już nawinął nam się ten nieszczęśnik Fryderyk, to wiedząc jaki miał charakter, nie możemy odmówić mu kilku zdań.

Nie ma w filozofii Fryderyka tego czego nie byłoby w historii myśli ludzkiej, ale ten szczególny żar twórczy ( choroba?), poetyzacja i aforystyka filozoficzna, danie świadectwa kryzysowi ludzkiego sumienia, uniwersalizm ( specyficzny co prawda) i nie do przyjęcia dla judejczyków i chrześcijan. Jest jeszcze wiele powodów dla których stwierdziłem tak istotną jego rolę w filozofii XX wieku. W myśli Fryderyka przejawił się bezsprzecznie wpływ darwinizmu i spenceryzmu, z których zaczerpnął apoteozę życia jako najwyższej wartości. Ciekawym w tym miejscu byłoby rozpoznanie analogii między mitranizmem, whitmanizmem a nitzcheanizmem. Wpływ Schopenhauera i Wagnera, dla uproszczenia, pomińmy. Jeśli życie ( co dziś tak powszechne) traktujemy jako wartość najwyższą to jesteśmy zgubieni. Oczywiście Fryderyk dalej bredził o głębszych celach ponad własny byt, ale rudyment aksjologiczny pozostał nienaruszony.

Nic okazuje się nie jest takie oczywiste. Fryderyk : “ Bóg umarł”, później: „ Gdzie jest Bóg? Powiem to wam! Zabiliśmy go!”. I dużo później jego wiersz „ Do nieznanego Boga”

Raz jeszcze, nim pojadę dalej
wzrok przed siebie skieruję,
podnoszę w samotności ręce
ku Tobie, któryś moją ucieczką ,
któremu uroczyście poświęciłem ołtarze
w najgłębszej głębi mego serca,
aby Twój głos
mógł mnie zawsze wezwać z powrotem.

Po śmierci Fryderyka – „Nietzsche umarł” – powiedział Bóg. Chyba Mu trochę było smutno.

Post scriptum

Aby poważnie potraktować siebie i powyżej napisane , należałoby dokonać skromnej rewizji tekstu, w szczególności jego tak zwanej humanistycznej dykcji.

Raport o stanie czytelnictwa można potraktować na zasadzie tragedii optymistycznej, bo czyż radość nie napawa duszy na myśl, iż młodzież sięga po polskich klasyków, wspomnienia, historię kościoła, miast wszechobecnej tandety modernistycznej, bełkotu humanistycznego, szczególnie obecnego w post marksowskiej kontrkulturze. Lub też po nic nie sięga, co w sumie nie jest tak tragiczne jak zwykło się to wszelakim zatroskańcom przedstawiać.

Nim skreślimy kilka zdań o wspomnianym intelektualnym nihiliście Jacquesie Derridzie , zacytujmy tegoż z jego książki La voix et le phenomene ( Paris 1967)

„ (….) między filozofią, która jest zawsze filozofią obecności, a myśleniem nieobecności, co nie musi nieuchronnie i z konieczności być ani przeciwstawieniem, ani refleksją nad negatywnością nieobecności, ani też teorią nieobecności w sensie nieświadomości:”

Apologetka majaczeń humanistycznych Krystyna Wilkoszewska w swej pracy „Wariacje na temat postmodernizmu”, by poprzestać przy Derridzie, przedstawiając nam nieszczęśnika, po uprzednim pouczeniu, iż dekonstrukcja nie jest strukturalizmem, jest jego zaprzeczeniem, zatem poststrukturalizmem; opisuje dylematy filozofa: Czym jest dekonstrukcja? Derrida programowo uchyla się od odpowiedzi na to pytanie, dając w zamian wiele przybliżonych określeń,…., by w końcu stwierdzić, iż dekonstrukcji nie da się nauczyć.

Zachęcam młodzież do czytania.

Tym bardziej, iż niewątpliwie wątpiący i poszukujący swej tożsamości młodzieńcy zachwyceni dekonstrukcją jako symptomem zmiany racjonalnego porządku, zobowiązani zostają do spisku przeciw logosowi, poprzez pokazanie, iż prawda nie jest prawdą lecz czystą arbitralnością. Przychodzi wszak moment w którym „ pytanie o prawdę nie podlega już autorytetowi prawdy.”

Właśnie. Jak funkcjonowałaby młodzież w czasie dzisiejszym, gdyby na jej nieszczęście nauczono ją myśleć. Może wtedy dysfunkcjonalna, niezdolna do korporacyjnego i państwowo – etatystycznego niewolnictwa oddała by się improduktywnym rozważaniom o ciągu ( skrót jest ogromny) myśli świetlanej i promowanej, od apologetyki schizm wszelakich, ale jedynie w warstwie ideologii ( nie daj Bóg wyjaśniać jakie interesy, siły i pieniądze stały za nieszczęsnymi katarami) humanizmów, luteranizmu jako odtrutki przeciwko opresywnemu katolicyzmowi , oświecenia, reformacji, by poprzez socjalizm, komunizm, szkołę frankfurcką dojść do manifestu Altiero Spinellego duchowego ojca eurokołchozu i naszego w nim szczęścia. Demiurdzy masowej świadomości mamiący nas szlachetnym (a jakże!) humanizmem i polecający nam obok wspomnianego Derridy, Schopenhauera, Nietzschego, Comta, Hegla, Marksa, Sartra, Freudea, Reicha. Kinseya, Baumana, Horkhaimera, Marcusego, Adorno, Habermansa i całą resztę tego panteonu myśli. A dla umysłów mniej wymagających Woltera, Diderota i ich współczesnych akolitów podawanych nam do czytania i promowanych poprzez nagrody Polityki, Nike, niemieckich fundacji i oficyn wydawniczych. I kino, koniecznie kino, bo nic tak skutecznie nie formatuje żądnych emocji , bo nie wiedzy waćpan, jak ta bussinesowa idea polskich żydów. Lokalizowana w Hollywood, ale też w łódzkiej filmówce. Idee zawsze znajdują swój materialny ekwiwalent, ten o którym chcielibyśmy wspomnieć związek z Łodzią też ma istotny – Daniel Lebeskind i Frank Gerry stymulująco nieprzewidywalni architekci dekonstruktywiści inspirowani pomysłami francuskiego filozofa Jacques’a Derridy.

Zaczytani młodzieńcy, bo tej grupy w tekście będziemy się trzymać, skutecznie odseparowani od wiedzy o mechanizmach istoty walki o rynki, funkcji pieniądza, agentur politycznych i ideologicznych, założycielach i funkcji bankowości, pozbawieni własności, umiejętności pracy, tożsamości, państwa narodowego wreszcie ( wszak patriotyzm jest zaczynem faszyzmu), poddani kultowi relatywizmu, tym będą szczęśliwsi, im bardziej ich mózgi zostaną wyjałowione; w tym miejscu konstatujemy funkcję popularnej i promowanej literatury. Bo jak rzecze nam Derrida prawdy nie ma, Nietzsche – Boga nie ma, róbmy zatem co „ chceta” wszak mamy wolność i demokrację. Od niemieckiego idealizmu po Jürgena Habermasa formatują myślenie luteranie ,choć to zawężenie, stwarzając bazę do współczesnego słowotwórstwa.

Chciało by się powiedzieć o odrzuceniu literatury ( w tym pisaniny uniwersyteckiej) jako mechanizmie obronnym i powtórzyć tezę o tragedii optymistycznej

Profesor Jordan B. Peterson w wykładzie – poprawność polityczna i postmodernizm, wskazuje na immanentne zagnieżdżenie postmodernistycznej dekonstrukcji w podstawowej strukturze marksizmu, przywołując Fryderyka Nietzschego z „Woli Mocy” – nihilistyczne doktryny, które powstaną w następstwie zniszczenia teologicznych i filozoficznych podstaw zachodu , które utożsamiał z ogłoszeniem „ śmierci Boga”, wytworzą formę politycznej katastrofy, którą powiązał z komunizmem i jego późniejszą unią z postmodernizmem – ale to już Peterson..

Tak oto powróciliśmy do apollińsko -dionizyjskiego, naszego nieszczęśliwego Nietzschego, a jakże ojca duchowego postmodernistów, w tym wspomnianego dekonstruktywisty Derridy.

Powróciliśmy i zakończymy.

Bo nie po to tu jesteśmy aby śledzić miazmaty duszy pokurczonej, lecz aby zastanowić się nad etiologią i kontinuum „ woli mocy”, do Schopenhauera poprzez Nietzschego i Aynd Rand do jej wielbiciela Przewodniczącego Rady Gubernatorów Systemy Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych Alana Greenspana. Jeśli ktoś myśli zaś, iż nie ma to związku z odbiorem serwowanej nam w piśmiennictwie i kinematografii narracji, winien zastanowić się nad idiotami z amerykańskich filmów w pojedynkę ratującymi świat przed zagładą: Rosjanie, psychopatyczni idealiści i protagoniści, klęski żywiołowe, zmutowane zwierzęta, kosmici wreszcie.

Wychodzącemu z kina młodzianowi zaopatrzonemu w ten trywialny sposób w wolę mocy, pozostaje jedynie walka, bo tak został sformatowany, z największym dla świata zagrożeniem – kościołem katolickim, a jeśli już nie walka to przynajmniej lektura „ Kodu Leonarda da Vinci” i przynajmniej tysiąca pozycji demaskującej sługusów szatana w czarnych habitach.

W tej sytuacji wracamy do tytułowej degradacji czytelnictwa. A może jest tak, że jak zwierzęta wyczuwają zbliżającą się zmianę pogody, tak in spe czytelnikom na słowo kultura nóż w kieszeni się otwiera i deprecjonują się do poziomu ludzi poważnych zarabiających pieniądze, płodzących dzieci i próbujących żyć jak Bóg przykazał.

	byczeq
	23 października 2020 10:48